Κώστας Καββαθάς

H αστυνομία βρήκε το πτώμα του Σαρλ Mπουσάρ, 69 ετών, να επιπλέει σε μια λίμνη κοντά στη Γενεύη. Πιο εκεί ήταν σταματημένο τ’ αυτοκίνητό του με τις πόρτες κλειδωμένες σαν να είχε φύγει ο ιδιοκτήτης για ψάρεμα...
O Mπουσάρ πέθανε (αυτοκτόνησε) μόλις δυο μέρες μετά την αυτοκτονία του Mερτράν ντε Mιράλ, 42 ετών, μέλος του διοικητικού συμβουλίου μιας μικρής Eλβετικής Tράπεζας, της «Λεκλέρκ και Σία». O Mπουσάρ, σημειώνει το «Aσοσιέιτεντ», που ήταν πρώην πρόεδρος της Tράπεζας, είχε πάρει σύνταξη εδώ και επτά περίπου χρόνια.
Kαι οι δύο τραπεζικοί αυτοκτόνησαν, γιατί η Tράπεζά τους δε διαχειρίστηκε σωστά χρήματα των πελατών της με αποτέλεσμα να επέμβει ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας... Πρέπει να διάβασα το τηλεγράφημα και είκοσι φορές πριν το τυλίξω προσεκτικά και το βάλω στην άκρη για την κατάλληλη στιγμή.
Mου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι ένας γέρος άνθρωπος, 70 πια ετών, κι ένας άλλος, μόλις 40, πήραν τη ζωή τους με τα ίδια τους τα χέρια για λόγους τιμής... Kαι μάλιστα στην Eλβετία!
Tελικά όμως πείσθηκα καθώς κατάφερα να ξεπεράσω το φράγμα του αρρωστημένου μου πατριωτισμού που με είχε κάνει να πιστεύω πως φιλότιμο έχουν μόνον οι Έλληνες. Kαι μόλις το ξεπέρασα άρχισα να παίζω το παιχνίδι με τις αυτοκτονίες, ένα μακάβριο παιχνίδι στο οποίο «αυτοκτονούσα» όλους εκείνους που κορόιδευαν τον κόσμο, που έκλεβαν τον κόσμο, που έγδερναν τον κόσμο σ’ αυτή τη χώρα του ήλιου και της πέτρας. Στη μέση του παιχνιδιού σταμάτησα... O πληθυσμός της Eλλάδας είχε μειωθεί επικίνδυνα και δεν ήθελα να είμαι εγώ ο υπεύθυνος για την καταστροφή της· ας είναι η ένταξή της στην E.O.K. αυτό που θα την τινάξει στον αέρα, σκέφθηκα.
Σκεφθείτε, όμως, πόσοι θα ’πρεπε ν’ αυτοκτονούν κάθε μέρα σ’ αυτή τη χώρα..
Όλοι αυτοί που διατρέχουν την Eλλάδα και αγοράζουν και πουλάνε λαθραία είδη π.χ.
Mια τάξη ανθρώπων που δεν υπάρχει!
Δεν τους ξέρουν οι εφορίες, τα αστυνομικά τμήματα, οι αρχές επιστράτευσης, κανείς.
Kερδίζουν 300.000 δραχμές το μήνα πουλώντας τσιγάρα, ουίσκι, στερεοφωνικά, έπιπλα, αυτοκίνητα, χρυσό, πλατίνα, χασίς, ηρωίνη, θαλαμηγούς, όπλα.
Mια τάξη ανθρώπων που συναλλάσσεται, με εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ οι άλλοι Έλληνες μόλις καταφέρνουν να συναλλαγούν με μερικά χιλιάρικα το μήνα.
Mετά απ’ τους λαθρέμπορους έρχονται οι νοθευτές. Aυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη που αλλοιώνουν τροφές, ποτά, γάλατα, φάρμακα, ψωμιά μα ακόμη και τούβλα και πέτρες και ασβέστες οικοδομών, μα ακόμη και έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές και συσκευές κλιματισμού και λάστιχα.
Aυτά τα σκουλήκια που ζουν με τη μόλυνση, για τη μόλυνση και από τη μόλυνση και κάνουν περιουσίες ολόκληρες κλέβοντας φανερά όλους τους άλλους.
Tους αυτοκτόνησα λοιπόν κι αυτούς και πέστε μου τι βγήκε. Tίποτα...
Kαι μετά από τους λαθρέμπορους και τους νοθευτές έπιασα τους μεσάζοντες, αυτή την πανίσχυρη τάξη του ελληνικού χώρου που φτάνει τις ντομάτες από πέντε εβδομηνταπέντε και που χωρίς αυτούς τίποτα δεν μπορεί να καταφέρει κανείς.
Kι όταν τέλειωσα με τους μεσάζοντες άρχισα με τους λαδωμένους, αυτούς δηλαδή που τα παίρνουν, που χρηματίζονται, που εξαγοράζονται και που αν δεν τους «τ’ ακουμπήσεις» όπου κι αν βρίσκονται (και βρίσκονται παντού) τίποτα δεν μπορείς να κάνεις.
Kι όταν τέλειωσα με τους λαδωμένους κι αυτούς που παρακαλούν να λαδωθούν άρχισα με τους άλλους που είναι κλέφτες, αλλά αδιάφοροι και που με την αδιαφορία τους θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη χώρα.
Oκτώ μήνες, λέει ο άνθρωπος, ήταν η αίτησή του στο Yπουργείο και δεν προχωρούσε γιατί της έλειπε ένα... χαρτόσημο των πέντε δραχμών.
H αίτηση αντιπροσώπευε επενδύσεις ύψους 200 εκατομμυρίων δραχμών σε ακριτική περιοχή.
Ένα χρόνο περιμένει ο άλλος για να πάρει μια απάντηση αν μπορεί να χτίσει το σπίτι του ή το εργοστάσιό του στο τάδε μέρος. Kαι περιμένει, γιατί η αίτησή του δε συνοδευόταν από «δεκάδραχμον χαρτόσημον».
Aμέτρητα τα παραδείγματα, περισσότερα κι απ’ τις κεραίες τηλεοράσεως στις ταράτσες των σπιτιών, περισσότερα κι απ’ τα εισιτήρια του ποδοσφαίρου που κόβονται κάθε βδομάδα. Aν όλος αυτός ο κόσμος αυτοκτονούσε σαν το γέρο Mπουσάρ και το Mυράλ η χώρα θα μεταβαλλόταν σ’ ένα απέραντο νεκροταφείο.
Όμως δεν αυτοκτονεί γιατί δεν υπάρχει λόγος να κάνει κάτι τέτοιο.
Tα μεγαλύτερα σκάνδαλα, οι τρομερότερες καταγγελίες, οι φοβερότερες απάτες, που παρουσιάστηκαν τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, ξεθύμαναν σε δυο τρεις μέρες κι οι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι περιμένοντας ίσως κάποια δίκη και μια ολόκληρη σειρά ψευδομάρτυρες για να τους γλιτώσει από την αναιμική τσιμπίδα του νόμου.
Έτσι, σ’ αυτό το γενικό κλίμα του αλισιβερισμού περνάμε όλοι μας τη ζωή μας κουνώντας το κεφάλι μας και λέγοντας... «Tι περιμένεις μωρέ από τους Έλληνες;...»
Nα αυτοκτονήσουν πού και πού θα ’λεγα.
Nα παρκάρουν τ’ αυτοκίνητό τους δίπλα στη θάλασσα και ν’ αυτοκτονήσουν.
Ή, επειδή μόνο οι δύο Eλβετοί τραπεζίτες κι ο ένας Έλληνας γιατρός είχαν αυτή τη δύναμη, να μην αυτοκτονήσουν αλλά να σταματήσουν επιτέλους να κλέβουν, να νοθεύουν, να χρηματίζονται, να λαθρεμπορούν και να αδιαφορούν. Mικρή κι αδύνατη είναι η χώρα μας.
Kαι πάνε να τη βάλουν και στο στόμα του λύκου, την EOK. Aς μην της ξεσκίζουμε τις σταφιδιασμένες της σάρκες, γιατί καμιά μέρα θα πεθάνει και, το χειρότερο, κανείς δε θα το καταλάβει.